ReBorN

உடலில் உயிர் இருக்கும் வரையில் சுவாசம் என்பதும் தொடர்ந்து நடை பெற்றுக் கொண்டேயிருக்கும். இதையே மாற்றிக் கூறுவதானால் சுவாசம் நடைபெறும் வரையில்தான் உயிர் உடலில் தங்கியிருக்கும். சுவாசம் நின்று போனால் உயிர் உடலை விட்டுப் பிரிந்து போகும். ஒரு மனிதன் உணவின்றி, நீரின்றி சில காலம் உயிர்வாழ முடியும். ஆனால் காற்று (பிராண வாயு) இல்லாது போனால் எட்டு நிமிடங்களுக்குமேல் உயிர்வாழ முடியாது. எனவேதான் உயிரை இயங்க வைக்கும் வாயுவை பிராண வாயு என்கிறோம். உயிர் பிரிந்துவிட்டால் "பிராணனை விட்டு விட்டான்' என்று கூறுகிறோம்.

சுவாசத்தில் இரு பகுதிகள் உண்டு. காற்றை உள்ளே இழுப்பது (உள் சுவாசம்- ஒய்ள்ல்ண்ழ்ற்ஹற்ண்ர்ய்), காற்றை வெளியே விடுவது (வெளி சுவாசம்- ஊஷ்ல்ண்ழ்ஹற்ண்ர்ய்). காற்று உள்ளே சென்று வெளியே வரும் இந்தச் செயல் ஒரு அனிச்சை செயலாகும். நம்மை அறியாமலேயே நமக்குத் தெரியாமலேகூட இது தொடர்ந்து நடைபெற்றுக் கொண்டிருக்கிறது. இப்போது பாடலின் முதல் வரியைப் பாருங்கள்.

"புறப்பட்டுப் புக்குத் திரிகின்ற வாயுவை.'

புறப்பட்டு (வெளியே சென்று- வெளிசுவாசம்), புக்கு (உள்ளே புகுந்து- உள் சுவாசம்), திரிகின்ற வாயுவை (சுவாசக் காற்றை)- இந்த வரியில் வருகின்ற "திரிகின்ற' என்ற சொல்லில் ஆழமான அர்த்தங்கள் உள்ளன. எந்தவிதமான குறிக் கோளோ இலக்கோ நெறிமுறையோ இல்லாது இயங்குவதையே "திரிதல்' என்கிறோம். "அவன் சும்மா ஊரைச் சுற்றித் திரிகிறான்' என்று சொல்வதில்லையா?

மூச்சுப் பயிற்சி இல்லாதவர்களின் சுவாசமும் இவ்வாறே எந்தவிதமான இலக்கோ குறிக்கோளோ இன்றி, உள்ளே செல்வதும் வெளியே வருவதுமாக வீணே "திரிந்து' கொண்டிருக்கிறது.

"திரிதல்' என்ற சொல்லுக்கு "தனது இயல்பு நிலையில் இருந்து மாறுபடுதல்', "கெட்டுப் போதல்', "வீணாகிப் போதல்' போன்ற அர்த்தங் களும் உண்டு. "பால் திரிந்து போச்சு' என்று கூறுகிறோம் அல்லவா? அந்த அர்த்தத்தின் அடிப் படையில் பார்த்தால், எவ்வித குறிக்கோளும் நெறி முறையும் இன்றி உள்ளே செல்வதும் வெளியே வருவதுமாக இருக்கும் சுவாசம் தனது இயல்பு நிலையிலிருந்து மாறுபட்ட அல்லது வீணாகிப் போன சுவாசமே ஆகும். (திரிந்த சுவாசம்).

அப்படியானால் "சுவாசம்' என்பதன் இயல்பு நிலை என்ன? அதன் குறிக்கோள் அல்லது இலக்கு என்னவாக இருக்க முடியும்? இந்தக் கேள்விக்கு விடை காணும் முன்னர் சுவாசத்தின்போது உடலின் உள்ளே என்ன நிகழுகிறது என்பதைத் தெரிந்து கொள்வது அவசியமாகிறது.

* உடலின் ஒவ்வொரு "செல்'லும் நலமாக இயங்க ஆக்சிஜன் எனும் பிராண வாயு அவசியம் தேவை.

* செல்கள் இயங்கும்போது பலவிதமான கழிவுப் பொருட்கள் உருவாகின்றன. இவற்றுள் மிக முக்கியமான கழிவுப் பொருள் கரியமில வாயுவாகும். (கார்பன்-டை-ஆக்ஸைடு).

*் உள்சுவாசத்தின்போது வெளியிலுள்ள- காற்றிலுள்ள பிராணவாயு நுரையீரல்களால் உறிஞ்சப்பட்டு ரத்தத்தோடு கலக்கிறது.

*் வெளிசுவாசத்தின்போது ரத்தத்தில் தேங்கி நிற்கும் கரியமில வாயு பிரிந்து வெளியேறுகிறது.

(பிராண வாயுவோடு பிராண சக்தி, பிரபஞ்ச சக்தி போன்ற பலவிதமான சக்திகளும் சுவாசத்தின் போது உடலினுள்ளே நுழைகின்றன. அது குறித்து தற்போது காண வேண்டாம்.)

ஆக, சுவாசம் என்பதன் இலக்கு பிராண வாயுவை உடலுக்குள் கொண்டு வருவதும், உடலிலுள்ள கழிவுப் பொருளான கரியமில வாயுவை வெளியே அனுப்புவதுமே ஆகும். இந்தச் செயல் அனைவரது உடலிலும் இடையறாது நடந்து கொண்டுதானே இருக்கிறது? பின் ஏன் திருமூலர் "திரிதல்' என்ற சொல்லை உபயோகப்படுத்தி யிருக்கிறார்? ஒரு சிறிய உதாரணம் மூலம் இதை விளக்கலாம்.

சென்னையிலிருந்து சேலத்திற்கு லாரி மூலமாக நூறு பெட்டிகளில் மளிகைச் சாமான்களை அனுப்ப வேண்டும். சேலத்திலிருந்து திரும்பி வரும்போது நூறு பெட்டிகள் மாம்பழத்தை சென்னைக்குக் கொண்டு வரவேண்டும் என வைத்துக் கொள்வோம். சென்னையிலிருந்து புறப்பட்ட லாரி சேலத்தைச் சென்றடைந்தவுடன் நின்று நிதானமாக நூறு பெட்டிகளில் இருக்கும் மளிகைச் சாமான்களையும் இறக்கி வைத்துவிட்டு, அங்கே தயாராக இருக்கும் நூறு பெட்டி மாம்பழங்களை ஏற்றிக் கொண்டு திரும்ப சென்னை வரவேண்டும். இதுவே அதன் இலக்கு.

சென்னையிலிருந்து நூறு பெட்டிகளோடு கிளம்பிய லாரி, சேலம் சென்றடைந்து அவசர அவசரமாக ஐந்து பெட்டி மளிகை சாமான்களை மட்டும் இறக்கி வைத்துவிட்டு, ஐந்து பெட்டி மாம்பழங்களை மட்டும் ஏற்றிக்கொண்டு மீண்டும் சென்னை வந்தால் அது ஒரு வீணான திரிதல் தானே?

இதுவேதான் நமது சுவாசத்திலும் நிகழுகிறது. நாம் உள்ளே இழுக்கும் காற்றிலுள்ள ஒரு சிறிய பகுதி பிராணவாயு மட்டுமே நுரையீரல்களால் உறிஞ்சிக் கொள்ளப்படுகிறது. நுரையீரல்களில் தங்கியிருக்கும் கரியமில வாயுவின் ஒரு சிறிய பகுதி மட்டுமே வெளிமூச்சின் வழியே வெளியேறுகிறது. எனவே செல்களுக்குத் தேவையான பிராணவாயு சரிவரக் கிடைப்பதில்லை. செல்களில் தேங்கி நிற்கும் கரியமில வாயுவும் முழுமையாக வெளியேற்றப்படுவதில்லை.

இதனால் என்ன நிகழும்? செல்கள் தனது முழுமையான திறனுடன் இயங்க இயலாது. பழுதடைந்த செல்கள் தம்மை சரிவர புதுப்பித்துக் கொள்ள முடியாது. இறந்துபோன செல்களுக்குப் பதிலாக புதிய செல்கள் உருவாவதில் சுணக்கம் ஏற்படுகிறது. இவை அனைத்தும் சேரும்போது பலவிதமான நோய்கள் உருவாகின்றன. முதுமை, தோல்களில் சுருக்கம், கண்களில் காட்டராக்ட் என்ற திரை ஆகியவை தோன்றுகின்றன. கேசத்தி லும் நரை விழத் துவங்குகிறது. இறுதியாக மரணம் வந்து தழுவிக் கொள்கிறது. இந்த மூச்சை நெறிப் படுத்தினால் என்ன நிகழும்? பாடலின் அடுத்த வரிகளைப் பாருங்கள்.

"...

நெறிப்பட உள்ளே நின்மலம் ஆக்கில்
உறுப்பு சிவக்கும் உரோமம் கறுக்கும்
புறப்பட்டு போகான் புரிசடையோனே.'

மூச்சுப் பயிற்சிகளின் மூலம் மூச்சை நெறிப்படுத்தி உடலின் உள்ளே பிராணவாயுவை நிரம்பச் செய்தால் (உள்ளே நின்மலம் ஆக்கில்) உடல் இளமை பெறும். தேஜஸ் உருவாகும் (உறுப்பு சிவக்கும்). நரை விழுந்துபோன கேசம் கூட மீண்டும் கறுப்பாகும். (உரோமம் கறுக்கும்). மொத்தத்தில் முதுமைக் கோலம் மறைந்து, இளமை திரும்பும். உடல் உறுதியாகும்.

இவற்றைவிட மிக முக்கியமான பலனை நான்காவது வரியில் குறிப்பிடுகிறார் திருமூலர். "புறப்பட்டு போகான் புரிசடையோனே.' "புரிசடை யோன்' (அழகிய சுருண்ட கூந்தலை உடையவன்) என்பது சிவபெருமானின் அடைமொழிகளில் ஒன்று. உடலினுள் இருக்கும் சீவன் அல்லது ஆன்மா சிவனின் (இறைவனின்) அம்சமே என்பது சித்தர்களின் கூற்று. எனவேதான் இங்கே உயிரை புரிசடையோன் என குறிப்பிடுகிறார். மூச்சுப் பயிற்சிகளின் மூலம் மூச்சை நெறிப்படுத்தி னால் உடலில் தங்கியிருக்கும் சீவன் வெளியேறாது! அதாவது மரணம் இராது! மூச்சை நெறிப்படுத்தும் வித்தை என்ன என்பதை அடுத்த இதழில் காணலாம். இனி அடுத்த பாடலுக்குச் செல்லலாம்.

வளியினை வாங்கி வயத்தில் அடக்கில்
பளிங்கொத்துக் காயம் பழுக்கினும் பிஞ்சாம்
தெளியக் குருவின் திருவருள் பெற்றால்
வளியினும் வேட்டு அளியனும் ஆமே.'

-திருமந்திரம் - பாடல் எண்: 562.

தொடர்ந்து மூச்சுப் பயிற்சிகளைச் செய்து வருபவர்களுக்கு முதுமை மறையும். உடல் காற்றைவிட லேசாகும் என்பதே இப்பாடலின் சுருக்கமான கருத்தாகும். இதை சற்றே விரிவாகக் காணலாம்.

"வளியினை வாங்கி வயத்தில் அடக்கில்'

"வளி' என்பது காற்றுக்கு மற்றொரு பெயர். இந்தக் காற்றை உள்வாங்கி, வசப்படுத்தி (வயத்தில்) உடலில் தங்குமாறு செய்தால் (அடக்கில்), உடல் பளிங்குபோல் மென்மையாகவும் பளபளப்பாகவும் மாறும்.

வயது கூடுவதை எவராலும் தடுத்து நிறுத்த முடியாது. ஒவ்வொரு வருடமும் ஒரு வயது கூடிக் கொண்டேதான் போகும். காலம் என்பது நில்லாதது. மூச்சுப் பயிற்சிகளைத் தொடர்ந்து செய்து வருபவர்களுக்குக்கூட வருடங்கள் செல்லச் செல்ல வயது கூடிக் கொண்டேதான் போகும். ஆனால் அவர்களது வயது ஏறினாலும் உடலில் முதுமையின் சின்னங்கள் (திரை, நரை போன்றவை) தோன்றாது. உடல் இளமையாகவே இருக்கும். இதை ஒரு அழகான உவமை மூலம் விளக்குகிறார் திருமூலர்.

"பழுக்கினும் பிஞ்சாம்.'

மிகவும் வயதானவர்களை "அவர் ஒரு பழுத்த பழம்' என்று சொல்வதுண்டு. அதே உவமையை இங்கு பயன்படுத்துகிறார். வயதால் பழுத்திருந்தாலும் உருவத்தால் பிஞ்சாகவே இருப்பர்.

மூன்றாவது அடியில் "தெளியக் குருவின் திருவருள் பெற்றால்' என குருவின் அவசியத்தை வலியுறுத்துகிறது. எந்தக் கலைக்கும் ஒரு ஆசான் தேவை. மூச்சுப் பயிற்சிக்கு நிச்சயமாக ஒரு நல்ல குருவின் மேற்பார்வை அவசியம். ஒரு குருவின் துணையோடு மூச்சுப் பயிற்சியைக் கற்றுக் கொண்டு, அவரது அருளையும் பெற்றுக் கொண்டவர்களுக்கு என்ன கிடைக்கும் தெரியுமா? பாடலின் நான்காவது வரியைப் பாருங்கள்.

"வளியினும் வேட்டு அளியனும் ஆமே.'

இந்த கடைசி வரிக்கு இருவிதமான பாட பேதங்கள் உள்ளன. பாடபேதத்திற்கு ஏற்ப பொருளும் மாறுபடுகிறது. நாம் எடுத்துக்கொண்ட பாடபேதத்தின் பொருள்- தொடர்ந்து மூச்சுப் பயிற்சியைச் செய்துவருபவர்களுக்கு உடல் காற்றைவிட லேசானதாகும். அவனால் காற்றிலும் சஞ்சரிக்க இயலும் என்பதாகும். (வேட்டு= விரும்பும்போது, வளியினும்= காற்றை விடவும், அளி= மென்மையான).

மற்றொரு பாட பேதத்தையும் காண்போம்.

"வளியனும் வெட்ட வெளியனும் ஆமே.'

"வளி' என்பது காற்று. உயிர் வாழ்வது என்பது காற்றை அடிப்படையாகக் கொண்டது. காற்று இல்லையேல் உயிர் (சீவன்) உடலை விட்டுப் பிரிந்து போய்விடும். எனவேதான் அந்த சீவனை "வளியன்' என்கிறார் திருமூலர். இது ஜீவாத்மாவைக் குறிக்கிறது.

"வெட்ட வெளி' என்பது எல்லை யில்லாத- ஒன்றுமில்லாத- சூன்யமான என்பன போன்ற பல அர்த்தங்களைத் தரும் ஒரு சொல்லாகும். எல்லையற்ற பிரபஞ்சத்தையும், அந்தப் பிரபஞ்சம் முழுவதும் நிறைந்து நிற்கும் பிரபஞ்ச சக்தியையும் குறிக்கவே இங்கே "வெட்ட வெளி' என்ற சொல்லை திருமூலர் பயன்படுத்தியுள்ளார். இது பரமாத்மாவைக் குறிக் கிறது.

குருவின் அருளோடு தொடர்ந்து மூச்சுப் பயிற்சி களைச் செய்து மூச்சை தன்வசப்படுத்த முடிந்த ஜீவாத்மா, பரமாத்மாவின் நிலையை எட்ட முடியும். ஜீவாத்மா என்பது அதிர்வுகள் குறைந்த ஒரு சக்தி நிலை. பரமாத்மா என்பது உயர் அதிர்வு சக்தி நிலை. தொடர்ந்த மூச்சுப் பயிற்சிகளால் உடலில் அதிக அளவில் பிராண வாயு செல்களில் தங்கும். ஒவ்வொரு செல்லும் தமது முழுத் திறமையோடு செயல்படத் துவங்கும். நாடிகளில் சக்தி தங்கு தடையின்றி பாயும். குண்டலினி எழும்பும். சக்கரங்களும் ஒவ்வொன் றாகத் திறந்து கொள்ளும். இறுதியாக சகஸ்ராரச் சக்கரம் திறந்து கொள்ளும்போது ஜீவாத்மா பரமாத்மாவோடு ஒன்றிய நிலை உருவாகும். மனிதனும் கடவுளாகலாம் என்ற அரிய சூட்சுமத்தையே இப்பாடலின் கடைசி வரியில் திருமூலர் மறைமுகமாகக் கூறியுள்ளார்.

அட்டமா சித்திகளில் ஒன்று "லகிமா சித்தி.' இந்த லகிமா சித்தியைப் பெற்ற சித்தர்களால் தாம் விரும்பிய மாத்திரத்தில் தமது உடலைக் காற்றை விட லேசாக்கிக் கொள்ள முடியும். தரையில் கால்படாமல் மிதக்க முடியும். நீரின் மேல் நடக்க முடியும். காற்றில் பறந்து செல்லவும் முடியும். இப்பாடலின் கடைசி அடிக்கு, முதலாவது பாட பேதத்தை எடுத்துக் கொண்டால் "லகிமா சித்தி' குறித்து திருமூலர் கூறுவதாக எடுத்துக் கொள்ளலாம். இரண்டாவது பாட பேதத்தை எடுத்துக் கொண்டால் "மனிதனும் கடவுளாகலாம்' என்ற சூட்சுமத்தை திருமூலர் விளக்குவதாகக் கொள்ளலாம். இரண்டுமே பொருத்தமுடைய விளக்கங்களாகவே தோன்றுகின்றன.

பிறந்தது முதல் இறப்பது வரையில் அனைவருமே சுவாசிக்கிறோம். மனிதர்கள் மட்டுமின்றி தாவரங்களும் விலங்குகளும்கூட சுவாசிக்கின்றன. கண்ணுக்குத் தெரியாத பாக்டீரியாக்கள் எனும் நுண்ணுயிர்களில்கூட சுவாசம் என்பது நடைபெறுகிறது. சுவாசமே உயிரின்- உயிர் வாழ்தலின் ஆதாரம்.

இந்த சுவாசத்தை முறைப்படுத்தி, ஆயுளை நீட்டிப்பது என்பது ஆறறிவு படைத்த மனிதர்களுக்கு மட்டுமே சாத்தியமாகும். அனைத்து உயிரினங்களிலும் சுவாசம் என்பது தானாகவே நடைபெறும் ஒரு அனிச்சை செயலாகவே உள்ளது. மனிதர்களால் மட்டுமே அதை முறைப்படுத்தி, நமது இச்சைக்கு உட்பட்ட ஒரு செயலாக மாற்றியமைக்க முடியும். இந்த சுவாசப் பயிற்சி களின் சூட்சுமங்களைக் கூறும் சில திருமந்திரப் பாடல்களைக் காணலாம்.

"ஏற்றி யிறக்கி யிருகாலும் பூரிக்குங்

காற்றைப் பிடிக்குங் கணக்கறி
வாரில்லை

காற்றைப் பிடிக்குங் கணக்கறி வாளர்க்குக்

கூற்றை யுதைக்குங் குறியது வாமே'

-திருமந்திரம் பாடல் எண்: 564.

சுவாசம் என்பது இரு பகுதிகளைக் கொண்டது. உள்ளே மூச்சை இழுப்பது (உள் சுவாசம்), மூச்சை வெளியே விடுவது (வெளி சுவாசம்). சுவாசப் பயிற்சியின்போது இடது நாசியின் வழியாக (இடகலை நாடி) மூச்சை உள்ளே இழுத்து, வலது நாசியின் வழியாக (பிங்கலை நாடி) வெளியே விட வேண்டும். இந்த இரு நாடிகளையே "இருகாலும்' என்கிறார் திருமூலர்.

"ஏற்றி யிறக்கி யிருகாலும் பூரிக்குங்
காற்றைப் பிடிக்குங் கணக்கறி வாரில்லை.'

உள்ளே, வெளியே என இடகலை, பிங்கலை ஆகிய இரு நாடிகளையும் நிறைக்கும் (பூரிக்கும்) காற்றை தன் வசப்படுத்தும் (பிடிக்கும்) கணக்கை பெரும்பாலான மனிதர்களும் உணர்ந்து கொள்வதில்லை என முதல் இரு அடிகளில் திருமூலர் குறிப்பிடுகிறார்.

"காற்றைப் பிடிக்குங் கணக்கறி வாளர்க்குக்
கூற்றை யுதைக்குங் குறியது வாமே.'

காற்றை வசப்படுத்தும் கணக்கை அறிந்து கொண்ட வர்களுக்கு அதுவே யமனை அல்லது மரணத்தை (கூற்றை) வெல்லுகின்ற (உதைக்கும்) வழிமுறையாகும். (குறியதுவாமே!) காலனை எட்டி உதைக்கும் வழியே மூச்சுப் பயிற்சி என்கிறார் திருமூலர்!

"காலா உனை நான் சிறு புல்லென மதிக்கிறேன்- என்றன்
காலருகே வாடா சற்றே உனை மிதிக்கிறேன்!'

என்ற மகாகவி பாரதியின் வரிகளை யும் இங்கே நினைவுபடுத்திக் கொள்ளுங்கள்.

திருமூலரும் பாரதியும் எதற்காக "உதைத்தல்' என்ற வார்த்தையைப் பயன்படுத்தியிருக்கிறார்கள் என்பதை சற்றே சிந்தித்துப் பாருங்கள். பெரும் பாலான மனிதர்களுக்கு "மரண பயம்' என்பது அடிமனதில் ஏதோ ஒரு மூலையில் இருந்துகொண்டேதான் இருக்கிறது. வயது ஏற ஏற மரண பயமும் படிப் படியாக அதிகமாகிறது. அந்த மரண பயமே அவர்களைப் பெரும் துன்பத்தில் ஆழ்த்தி விடுகிறது. மரணமும், அதைக் கொண்டு வருவதாகக் கூறப்படும் காலனும் (யமனும்) அஞ்சத் தகுந்தவையல்ல என்பதை மறைமுகமாக உணர்த்தவே "எட்டி உதைக்கிறேன்', "உதைக்கும் குறியதுவாமே' என்பன போன்ற சொற்களை இந்த இருவரும் உபயோகப் படுத்தியுள்ளனர். மரணம் என்பது துச்சமானது. காலால் அதை எட்டி உதைக்க முடியும் என்று உணர்த்தி, மக்களின் மனதை மூடிக்கிடக்கும் "மரண பயத்தை'ப் போக்குவதற்காகவே இவர்கள் "உதைத்தல்' என்ற சொல்லைப் பயன் படுத்தியிருக்க வேண்டும். ஒருவர் மகாசித்தர்! மற்றொருவர் மகாகவி!

சாதாரண மனிதர்களுக்கு மூச்சை வசப் படுத்தும் கணக்கு தெரியாது என இந்தப் பாடலில் உரைத்த திருமூலர், அடுத்த சில பாடல்களில் அந்த கணக்கு என்ன என்பதையும் விளக்கிவிடுகிறார்! அவற்றை ஒவ்வொன்றாகக் காணலாம்.

"மேல், கீழ், நடுப்பக்கம் மிக்கு உறப் பூரித்துப்
பாலாம் இரேசகத்தால் உட்பதிவித்து
மாலாகி உந்தியுள் கும்பித்து வாங்கவே
ஆலாலம் உண்டான் அருள் பெறலாமே.'

-திருமந்திரம் பாடல் எண்: 565.

மூச்சுக் காற்றை உள்ளே இழுக்கும்போது மேல், கீழ், நடுப்பக்கம் ஆகிய மூன்று பகுதிகளும் அந்தக் காற்றால் நிரம்பிப் பூரிக்க வேண்டும். (சற்றே பெரிதாக வேண்டும்). இங்கே திருமூலர் குறிப்பிடும் மூன்று பகுதிகள் எவை?

மேல்- உச்சந்தலை
நடுப்பக்கம்- நெஞ்சுப் பகுதி
கீழ்- அடி வயிற்றுப்பகுதி

ஆகிய மூன்று பகுதிகளையே திருமூலர் குறிப்பிடுவதாகவே பெரும்பாலான விளக்க உரைகளும் கூறுகின்றன. ஆனால் நவீன மருத்துவ விஞ்ஞானப்படி இது ஒரு தவறான கருத்தாகத் தெரியலாம். எப்படி? சற்றே விளக்கமாகக் காண்போம்.

நாம் காற்றை உள்ளே இழுக்கும் போது நமது விலாப்பகுதிகளிலுள்ள சுவாசத் தசைகள் (Respiratony muscles) சுருங்குவதால் நெஞ்சுக்கூடு (தண்க்ஷ ஸ்ரீஹஞ்ங்) விரிவடைகிறது. அதே நேரத்தில் நம் மார்பையும் வயிற்றையும் பிரிக்கும் உதரவிதானம் கீழ்நோக்கி நகருகிறது. இதனால் நெஞ்சுக் கூட்டினுள்ளே ஒரு வெற்றிடம் உருவாகிறது. அதை சமன் செய்ய வெளியிலிருந்து காற்று உள்ளே நுழைய, நுரையீரல்கள் விரிவடைகின்றன. இதுவே உள் சுவாசம் (Inspiration) .

மூச்சை வெளியே விடும்போது இதற்கு நேர்மாறான நிகழ்வுகள் நடைபெறுகின்றன. சுவாசத் தசைகள் விரிவடைவதால் நெஞ்சுக் கூடு சுருங்குகிறது. உதரவிதானம் மேல் நோக்கி நகருகிறது. இதனால் நெஞ்சுக் கூட்டின் உள்ளே அழுத்தம் அதிகமாவதால் நுரையீரல் கள் சுருங்குகின்றன. அதன் உள்ளே நிறைந் திருக்கும் காற்று வெளியே தள்ளப்படுகிறது. இதுவே வெளி சுவாசம் (Expirtaion). இந்த உள்சுவாசம், வெளிசுவாசம் இரண்டும் மாறி மாறி நடைபெற்று வருகின்றன.

ஆக சுவாசத்தின்போது சுவாசக் குழாய்கள் (தொண்டை), நெஞ்சுக்கூடு, உதரவிதானம், நுரையீரல்கள் ஆகியவையும் சுருங்கி விரிகின்றன. இதுவே நவீன விஞ்ஞானம் கூறும் உண்மை. சுவாசக் காற்று நெஞ்சுக் கூட்டைத் தாண்டி நேரடியாக அடிவயிற்றுப் பகுதிக்குச் செல்வதோ அல்லது மேலே தொண்டையைத் தாண்டி உச்சந்தலைக்குச் செல்வதோ, நவீன உடற்கூறியல் (Anatomy), உடல் இயங்கியல் (Physiology) தத்துவங்களின்படி நிகழ முடியாத செயல்களாகும்.

சுவாசம் மூக்கு, தொண்டை, மூச்சுக் குழாய், நுரையீரல்கள் ஆகிய பகுதிகளுக்குள் மட்டுமே செல்ல முடியும்- அங்கிருந்து வெளியே வர முடியும். உச்சந்தலைக்கோ வயிற்றுப் பகுதிக்கோ செல்வதற்கான பாதைகளோ வழிகளோ உடலில் இல்லை என்பதே நவீன விஞ்ஞான உண்மை. அப்படியானால், திருமூலர் கூற்று விஞ்ஞானத்திற்கு ஏற்புடையதல்ல என்றாகிறது. ஆனால் விஞ்ஞானத்தால் விளக்க முடியாத பலவற்றிற்கும் திருமூலர் கண்ட மெய்ஞ்ஞானத் தில் விளக்கம் உண்டு.

நாம் சுவாசிக்கும்போது காற்றிலுள்ள பிராண வாயுவை (ஆக்சிஜன்) மட்டுமின்றி, காற்றில் நிறைந்து நிற்கும் பிரபஞ்ச சக்தி (பிராண சக்தி)யையும் சேர்த்தே உள்ளே இழுக்கிறோம். காற்றும் அதிலுள்ள பிராண வாயுவும் நுரையீரல்களைத் தாண்டி வேறு இடங்களுக்குச் செல்ல முடியாது என்பது உண்மையே. ஆனால் பிராண சக்திக்கு இத்தகைய தடைகள் கிடையாது. நாம் சுவாசிக்கும்போது உள்ளே நுழையும் பிராண சக்தி, உடலின் ஒவ்வொரு செல்லுக்குள்ளும் ஊடுருவிச் செல்லுகிறது. நாம் ஒவ்வொரு முறை சுவாசிக்கும் போதும் நுரையீரல்கள் மட்டுமின்றி உடலிலுள்ள அனைத்து தசை களும் மூட்டுகளும்கூட சுருங்கி விரிகின்றன.

இந்த பிராண சக்தியானது நமது உடலிலுள்ள நாடிகள் எனப்படும் சக்தி நாளங்களின் வழியே உடல் முழுவதும் கொண்டு செல்லப் படுகிறது. இந்த நாடிகள் நமது பருவுடலுக்கு சற்றே வெளிப்புறமாக உள்ள சக்தி உடலில் அமைந்துள்ளன. பருவுடலின் தடைகள் எதுவும் இந்த சக்தி உடல்களில் கிடையாது.

நமது உடலிலுள்ள சக்கரங்கள், நாடிகள், தசவாயுக்கள், பஞ்ச பூதங்கள் ஆகியவற்றைக் குறித்த சூட்சும ரகசியங்களை அறிந்து கொண்டவர்கள் மூச்சுப் பயிற்சிகளின் மூலம் சுவாசத்திலிருக்கும் பிராண சக்தியை உடலின் எந்த பாகத்திற்கும் தமது விருப்பப்படி கொண்டு செல்ல முடியும்.

பிராண சக்தியின் வழியாக உடலிலுள்ள சக்தி மையங்களான சக்கரங்களைத் தூண்டிவிட முடியும். இதன் அடிப்படையில் பார்க்கும்போது, திருமூலர் கூறும் மூன்று பகுதிகளும் மூன்று சக்கரங்களைக் குறிப்பதாகவே கொள்ள வேண்டும்.

மேல்: சகஸ்ராரச் சக்கரம் (மேல் நிலைச் சக்கரம்).

நடுப்பக்கம்: அனாஹதச் சக்கரம் (இடைநிலைச் சக்கரம்).

கீழ்: மூலாதாரம் (கீழ்நிலைச் சக்கரம்).

சுவாசத்தை உள்ளே இழுக்கும்போது அந்த சுவாசத்திலுள்ள பிராண சக்தியானது இந்த மூன்று சக்கரங்களையும் நிறைக்க வேண்டும். இந்த மூன்று சக்கரங்களும் தூண்டப்பட்டு, முழுத்திறனுடன் செயலாற்றத் துவங்கும்போது, மீதமுள்ள நான்கு சக்கரங்களின் செயல்பாடு களும் தூண்டப்பட்டுவிடும். இனி இப்பாடலின் அடுத்த இரண்டு வரிகளைக் காணலாம்.

"பாலாம் இரேசகத்தால் உட்பதிவித்து
மாலாகி உந்தியுள் கும்பித்து வாங்கவே.'

உள்ளே இழுத்த மூச்சுக் காற்றை வெளியே விடும்முன் (இரேசகம்) அதை சற்று நேரம் உடலில் தங்கியிருக்குமாறு செய்ய வேண்டும். (உட்பதிவித்து). இவ்வாறு காற்றை உள்ளே தங்க வைப்பதையே "கும்பகம்' என்பார்கள். "உந்தி' என்பது வயிற்றைக் குறிக்கும் சொல்லா கும். வயிற்றுப் பகுதியில் மூச்சை கும்பகம் செய்தல் வேண்டும். (உந்தியுள் கும்பித்து வாங்கவே).

இந்த முறைப்படி மூச்சுப் பயிற்சியைத் தொடர்ந்து செய்து வந்தால்-

"ஆலாலம் உண்டான் அருள் பெறலாமே.'

ஆலாலம் என்பது ஆலகால விஷத்தைக் குறிக்கிறது. தேவர்களும் அசுரர்களும் சேர்ந்து பாற்கடலைக் கடைந்தபோது முதலில் வெளி வந்தது ஆலகாலம் எனும் கொடிய விஷமாகும். அந்த விஷத்தின் காற்று பட்டாலே உயிரினங் கள் அனைத்தும் அழிந்துவிடும். தேவர்களையும் அசுரர்களையும் காப்பாற்ற அந்த ஆலகாலத்தை சிவபெருமான் உண்டதாக புராணக் கதை உள்ளது. பார்வதி தேவி பயந்து போய் தனது கணவரின் கழுத்தைத் தாண்டி அந்த விஷம் சென்றுவிடாதிருக்க அவரது கழுத்தை இறுகப் பற்றிக் கொண்டதால், விஷம் தொண்டைப் பகுதியிலேயே தங்கிப் போய்விட்டதால் அந்தப் பகுதி மட்டும் நீலநிறமாக மாறிப்போய் விட்ட தாம். எனவேதான் சிவனுக்கு நீலகண்டன் என்ற பெயரும் வந்தது.

(இந்த கதை முழுக்க முழுக்க ஒரு உருவகம் ஆகும். குண்டலினி, லலானச் சக்கரம், நம் உடலில் சுரக்கும் அமுதம், மூன்று முதன்மை நாடிகள், விசுத்திச் சக்கரம் ஆகியவற்றைக் குறிக்கும் ஒரு உருவகக் கதை. அது குறித்து விரிவாக இத்தொடரில் காண இயலாது.)

தொடர்ந்து மூச்சுப் பயிற்சிகளைச் செய்து வருபவர்களுக்கு சிவனின் அருள் முழுமையாகக் கிடைக்கும் என்பதே நான்காவது வரியின் பொருளாகும். இனி மூச்சுப் பயிற்சியின் கால அளவுகள் குறித்துக் கூறும் திருமந்திரப் பாடலைக் காணலாம்.

"வாமத்தில் ஈரெட்டு மாத்திரை பூரித்தே
ஏமுற்ற முப்பத்திரண்டும் இரேசித்து
காமுற்ற பிங்கலை கண்ணாக இவ்விரண்டு
ஓமத்தால் எட்டெட்டு கும்பிக்க உண்மையே.'

-திருமந்திரம் பாடல் எண்: 566.

"வாமம்' என்பது இடது நாசியையும் இடகலை நாடியையும் குறிக்கிறது. பிங்கலை வலது நாசி, வலது பக்கத்து நாடியையும் குறிக்கும் சொல். உள்மூச்சு- "பூரகம்' எனப்படும். வெளிமூச்சு- "இரேசகம்'. மூச்சை உள்ளே அடக்குதல்- "கும்பகம்'. இனி பாடலின் பொருளைக் காணலாம்.

இடது நாசியின் வழியாக மூச்சை உள்ளே 16 வினாடிகள் (ஈரெட்டு மாத்திரைகள்- அல்லது 1, 2 என 16 வரை எண்ணும் நேரம்) உள்ளே இழுத்து, 64 வினாடிகள் (எட்டெட்டு 8 ஷ் 8 = 64) அதை வயிற்றுப் பகுதியில் தங்கச் செய்து (கும்பித்து), பின்னர் வலது நாசி வழியாக 32 வினாடிகள் வெளியே விட வேண்டும். இதுவே மூச்சுப் பயிற்சிக்கான சரியான கணக்காகும்.

பூரகம் = 16 மாத்திரைகள் (வினாடிகள்)
கும்பகம் = 64 மாத்திரைகள்
இரேசகம் = 32 மாத்திரைகள்

நான்காவது வரியில் வருகின்ற "ஓமத்தால்' என்ற சொல்லிலும் ஒரு சிறிய சூட்சுமம் உள்ளது. "ஓமம்' என்ற சொல்லுக்கு "பாதுகாப்பான' என்ற பொருளும்; வேள்வி (யாகம்) என்ற பொருளும் உண்டு. (வட மொழியில் ஹோமம் என்று கூறுவதைத் தமிழில் ஓமம் என்று எழுதலாம்).

கும்பகம் செய்வது 64 வினாடிகள் வரை மட்டுமே பாதுகாப்பானது. அதற்கு மேல் செய்தால் மூளைக்குச் செல்லும் பிராண வாயுவின் அளவு குறைந்து தலைச் சுற்றல், மயக்கம் போன்றவை ஏற்படக் கூடும். எனவே எக்காரணம் கொண்டும் 64 மாத்திரை நேரத்திற்கு மேல் (கிட்டத்தட்ட ஒரு நிமிடம் என வைத்துக் கொள்ளலாம்) கும்பகம் செய்யக்கூடாது. இதை வலியுறுத்தவே திருமூலர் "ஓமத்தால் எட்டெட்டு கும்பிக்க' என்று கூறியிருப்பதை சில உரையாசிரியர்கள் எழுதியுள்ளனர்.

வேறு சில உரையாசிரியர்கள் ஹோமம் என்பதையே தமிழில் "ஓமம்' என திருமூலர் குறிப்பிடுவதாக எடுத்துக்கொண்டு, கும்பகம் செய்வதை ஒரு வேள்வி போல முழு கவனத் துடனும், ஒருமுகப்பட்ட மனதுடனும் செய்ய வேண்டும் என திருமூலர் அறிவுறுத்துவதாக பொருள் கூறியுள்ளனர். இந்த இரண்டு விளக்கங்களும் ஏற்புடையவையே!

மூச்சுப் பயிற்சி செய்யத் துவங்கும் ஆரம்ப கால கட்டங்களில் இந்த 16: 64: 32 என்ற காலக் கணக்கில் பயிற்சி செய்வது இயலாத காரியமாக இருக்கும். தொடர்ந்த பயிற்சிகளின் மூலமே இது கைகூடும். பயிற்சியைத் துவங்கும்போது 8:32:16 என்ற கால அளவில் துவங்கி, படிப்படி யாக நேரத்தை அதிகரிக்கலாம். திருமூலர் கூறும் 16:64:32 என்ற கால அளவை எட்டிப் பிடிக்க குறைந்த பட்சம் ஆறு மாதங்கள் முதல் ஒரு வருடம் வரையில் ஆகலாம். ஒரு குருவின் மேற் பார்வையில் இந்த பயிற்சியைத் துவங்கினால் எளிதில் கைகூடும்.

ReBorN

சக்கரங்களும் அதன் ஆற்றலும்

பஞ்ச பூத பீஜ மந்திரம்

27 நட்சத்திரங்களில் பிறந்தோருக்கும் துன்பங்கள் தீர்க்கும் காயத்ரி மந்திரங்கள்

** 27 நட்சத்திரங்களில் பிறந்தோருக்கும் துன்பங்கள் தீர்க்கும் காயத்ரி மந்திரங்கள்

திருமூலர் கூறும் சுவாச இரகசியம்

Popular Posts

Recent Posts

Blog Archive

Report Abuse

About Me

Featured post

சக்கரங்களும் அதன் ஆற்றலும்

Contact Us

Followers

Search This Blog